Fotoğraf çekmeyi seviyoruz. Çok iyi fotoğraf çekiyoruz demiyorum tabii ama en azından kendimizi geliştirmek için zaman ve emek harcıyoruz. Bu self-learning çabamızda Ayşenur’la birbirimizin fotoğraflarına konu olmamız, bir nevi mankenlik yapmamız kaçınılmazdı. Yine pandeminin ve karantinaların içimizi sıktığı bir bahar akşamı; kameramızı boynumuza, suyumuzu sandviçimizi çantalarımıza, çantalarımızı da sırtımıza geçirip kampüste bir gece yürüyüşü yapmaya karar verdik. Bilkent’ten yüzler diyoruz… e bir albümde de kendi yüzlerimizi eskitelim!
Gece portre fotoğrafçılığı oldukça zordur. Hele ki yapay ışıklandırma için yeterli ekipmanınız yoksa… Biraz da bile bile lades olarak çıkmıştık yola. Otomatik odaklama bizi defalarca yarı yolda bıraktı. Kompozisyonumuzu, sokak ışıklarına göre ayarlamak zorunda kaldık. ISO’yu oldukça yükseltmemiz gerekti ve grenli fotoğraflar elde ettik. Yine de ortaya çıkan sonuçlar bizi üzmedi, belki de beklentimizi oldukça düşük tuttuğumuz için.
Yola “Bilkent’ten Yüzler” diye çıkıp, böylesine ironik birer fotoğraf çekmemizi de ben de beklemiyordum. Işığın sub-optimal olduğu bir noktada, işi biraz da arsızlığa vurarak, bulabildiğimiz ufak tefek ışık kaynaklarına sırtımıza döndük. Ters ışık bizim dış hatlarımızı belirgenliştirirken, biz birer negatif-space’ten ibaret kaldık.
E biraz da Instagram’a çalıştık tabii… Bir ben Ayşenur’u çektim, bir Ayşenur beni.
